Terroryzm, czyli make peace not war!

Jest jedna sprawa, która mnie bardzo irytuje. Mianowice zestawianie słowa "terrorystka" z pewnym procesem zachodzącym w ciele matki. Nie będę go tu wprost nazywać, bo nie chcę nawet, żeby oba słowa znalazły się obok siebie. Ale jestem przekonana, że wszystkie mamy wiedzą o co chodzi. A tatusiowie też się domyślą - przynajmniej powinni. 

U mnie początkowo było trudno. Przygodę z tą czynnością opisałabym w trzech słowach: "krew, pot i łzy". Byłam poraniona, były niesamowite upały i przez dwa tygodnie prawie cały czas płakałam. Wyobraźcie sobie sytuację, kiedy twoje długo wyczekiwane dziecko powoduje ból w jednym z najbardziej intymnych miejsc na twoim ciele. Sytuację, w której marzysz o chwili odpoczynku i spokoju, a nawiedzają cię tabuny odwiedzających. Chwile, w których chce ci się ryczeć, a musisz się uśmiechać. 

Na szczęście miałam wsparcie - mamę, która powtarzała: "przykładaj, przykładaj, przykładaj" i M., który mówił: "jeśli nie dasz rady, zrobię z puszki". Obydwoje byli przy mnie i wiedziałam, że chcą, żeby mi się udało, choć wydawać by się mogło, że prezentują sprzeczne metody. Ale właśnie ciągły doping z jednej strony i perspektywa koła ratunkowego w postaci "puchy" w szafce mi pomogły. 

Jeszcze będąc w ciąży, przeglądając broszury, w których pisano o "mitycznej więzi z dzieckiem", wyrobiłam sobie zdanie o całej sprawie. Jestem sentymentalna i łatwo się wzruszam (płaczę nawet na reklamach), ale w tym przypadku doszła do głosu nieznana mi wcześniej praktyczna strona mojej osobowości. Bla, bla, bla o "cudownych chwilach z dzieckiem" odłożyłam na bok - dla mnie ważne było to, że to najlepsza i najbardziej wartościowa rzecz, którą mogę dać własnemu dziecku. I stanę na rzęsach, żeby to dla niego zrobić.

Wiem, że większość kobiet nie ma takich problemów. Wiem też, że są i takie, które zmagały się z cięższą sytuacją. Moja historia jest taka i jestem bardzo dumna z tego, że mi się udało.

Może właśnie dlatego reaguję obrzydzeniem na używanie słowa "terroryzm" w powiązaniu z tą czynnością. Porównywanie jej z czynami, które kojarzą mi się z zabijaniem w najbardziej okrutny sposób cywilów, kobiet i dzieci, jest dla mnie niezrozumiałe i nie do zaakceptowania. Uważam, że zniechęca, antagonizuje i wzbudza agresję. A przecież temat jest arcyważny. Jest tyle słów, które mogłyby zastąpić "terrorystkę" - propagatorka, aktywistka, obrończyni, agitatorka, działaczka, nawet nieszczęsną "świruskę" przełknę. Może następnym razem, gdy ktoś będzie chciał użyć tego niefortunnego słowa, chwilę się nad nim zastanowi, a nawet... zaniecha?

źródło

Jest jeszcze jeden aspekt całej sprawy. Dzięki temu, że użyłam słowa "terroryzm" w tytule i poście, mój blog natychmiast trafił do obserwowanych przez jakąś agencję bezpieczeństwa. Dlatego oficerowi, który właśnie go czyta, przesyłam serdeczne pozdrowienia i przeprosiny za to, że musi tracić tu czas. Chciałabym też przekazać mu to samo, co owym "pożalsiębożeterrorystkom" - make peace not war!