Kto się z kim ściga, czyli o sztuce (nie) porównywania się

Czas z H. mogłabym umownie podzielić na dwa okresy: 0-6 miesięcy, kiedy to wszystkim się przejmowałam (ona jeszcze nie podnosi główki/ nie przekręca się / nie przekłada z ręki do ręki itd.) i 6-12, kiedy to odcięłam pępowinę i zaczęłam trochę odpuszczać. 

Nasze zamartwianie się o H. na pewno wiązało się z okolicznościami porodu, który przebiegł tak, a nie inaczej. Dlatego też konsultowaliśmy ją z neurologiem. Pani doktor na wizycie około 9 miesiąca powiedziała, że następnym razem mamy przyjechać, gdy H. będzie miała rok i zacznie chodzić. Pamiętam, że zapytałam cała spięta (dramatycznie modulując głos): "A co jak NIE BĘDZIE CHODZIĆ?!". Spojrzenie, które rzuciła mi ta doświadczona specjalistka, spokój w jej głosie: "Ale ona BĘDZIE chodzić...". Wtedy coś we mnie pękło. 

Jasne, że już wcześniej wiedziałam, że nie ma co się porównywać, że każde dziecko jest inne. Że każde rozwija się w swoim czasie i to jest najlepszy czas, w jakim się może rozwijać, bo to jest jego czas. Oczywiście w uzasadnionych wypadkach trzeba mu pomóc, ale też trzeba dać szansę, żeby samo się nauczyło. Na szczęście miałam tylko jeden, za to mądrze napisany poradnik dotyczący rozwoju dzieci (tak, ten najpopularniejszy) i najlepsze było w nim powtarzające się zdanie "Twoje dziecko w ... miesiącu BYĆ MOŻE będzie umieć...". Miałam też przy sobie moją mamę, teściową i inne mądre matki, które przekonywały mnie, że na wszystko przyjdzie czas.

Ale drodzy rodzice, jak dobrze wiecie, porównań nie da się uniknąć. Było ciężko - razem z H. urodziły się same chłopaki (jedna L. się znalazła i super), w dodatku wszystkie waga superciężka, mali zawodnicy sumo, a z charakteru mały budda (w rozumieniu: siedzi i medytuje, a urocze fałdki tłuszczyku równomiernie rozkładają się na ciele). Tymczasem nasza pociecha - nie dość, że drobinka (nawet masy urodzeniowej o czasie nie potroiła), to jeszcze krzykacz, nerwus i w ogóle energia do kwadratu. Nie dawno był u nas rówieśnik H. - K. ze swoją mamą M. - i już w progu oznajmił, że "auto" (mijał po drodze), "but" (właśnie zdejmuje) i ""miau" (kot stoi w pokoju). Ach, nie powiem: fala zazdrości zalała me serce. "Tata", "mama" i "koko" (a nawet słynne "coto?") H. wydało mi się ... żałośnie niewystarczające.  

Mimo tego, bardzo się staraliśmy nie porównywać. Kulminacja nastąpiła około pierwszych urodzin H., kiedy to wszyscy zaczęli pytać "A chodzi już?". A nie chodziła. Poirytowana tym powtarzającym się pytanie wypaliłam: "Nie. Nie chodzi. Ale za to mówi pełnymi zdaniami!"* Mina rozmówcy - bezcenna. I od tego czasu zdanie "tego nie potrafi, ale za to w tym jest świetna" stało się moim sposobem na powracające pytania. Nasza mała może i nie zna 60 słów, ale za to uwielbia przeglądać ze mną książki, lubi inne dzieci, obchodzi się z nimi delikatnie i uwaga, uwaga najświeższy news (tak świeży jak jutrzejsze bułeczki): właśnie dziś zawołała po raz pierwszy, że chce siku. 

W nawiązaniu do 10 najgłupszych rzeczy, które usłyszałam gdy byłam w ciąży i najgłupszych pytań zadanych matce karmiącej według Piegowatej Ewy - myślę, że każdy rodzic ma taki top ten. Niby wszyscy wiemy, żeby się nie porównywać, a każdy się (choć trochę i po cichu) przejmuje. A tak nie powinno być.

 Post podsumowuję krótko i z góry przepraszam za (może zbyt mocną) puentę: 

Ludzie, to nie jest jakiś p... wyścig szczurów!

PS H. w końcu zaczęła chodzić i świetnie sobie radzi. Pani neurolog oczywiście miała rację.

* co nie było zupełnym kłamstwem, bo H. wskazała kiedyś na okno i powiedziała "Tata brumbrum", co w dowolnym tłumaczeniu znaczy "Tata pojechał". Jest podmiot? Jest. Jest orzeczenie? Jest. Jest zdanie? No jest!